Św. Pius V, papież

dzień w kalendarzu 30 kwietnia

łac. pius pobożny, uczciwy, oddany Bogu

Św. Pius V, papież (1504-1572). Ten pobożny asceta sterował „łodzią Piotrową” tuż po soborze trydenckim. Naprawdę nazywał się Michał Ghisleri, a urodził się 17 stycznia 1504 r. we włoskim Bosco. Już jako piętnastolatek przywdział habit dominikański, po święceniach kapłańskich wykładał filozofię i teologię, a potem był przeorem, prowincjałem, a wreszcie – inkwizytorem dla okręgów Como i Bergamo. w 1556 r. Paweł IV wyniósł go do godności biskupa diecezji Nepi i Sutri, a w następnym roku został kardynałem i wielkim inkwizytorem. w 1560 r. objął diecezję Mondovi w Piemoncie.

Z inicjatywy św. Karola Boromeusza – po śmierci Piusa IV w 1566 r. – wybrano kardynała Ghisleri, zwanego Aleksandrinusem, kolejnym Ojcem Świętym. Jako Pius V zreorganizował kongregacje rzymskie, zwalczał wystawne życie duchownych, symonię, nepotyzm i wykroczenia przeciw celibatowi, a na biskupów i proboszczów nałożył obowiązek tzw. rezydencji, czyli stałego pobytu na administrowanym terenie. To on ustanowił św. Tomasza z Akwinu doktorem Kościoła i nakazał wydanie jego dzieł, a także objął patronat nad edycją Katechizmu Rzymskiego, mszału i brewiarza, reformując oficjalne nabożeństwo liturgiczne Kościoła. Ogłosił ekskomunikę królowej angielskiej Elżbiety i wspierał katolików francuskich w walce z kalwinistami (hugenotami).

Jego dziełem była również Liga państw chrześcijańskich, której flota – pod berłem cesarza Jana Austriackiego – pokonała imperium otomańskie, w słynnej bitwie pod Lepanto (1571). Zwycięstwo nad Turkami skłoniło Piusa V do ustanowienia pierwszej niedzieli października dniem Różańca Świętego. Przez całe życie, od braciszka dominikańskiego, aż po najwyższą godność w Kościele, wiódł przykładne życie. Zmarł 1 maja 1572 r., a kanonizował go w 1712 r. Klemens XI.